คำไว้อาลัย

"พระคุณที่ยิ่งกว่า  พระคุณที่สาม"

ดิฉันเป็นศิษย์คนหนึ่งของ "ท่านอาจารย์ ประดิษฐ์ หุตางกูร" ผู้ก่อตั้งคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล เรียนหลักสูตร 5 ปี รุ่นที่ 4 พ.ศ. 2502-2507 จบเป็นบัณฑิตเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ ท่านอาจารย์คือ ครูผู้สอนวิชา Physical Pharmacy เรียนชั้นปีที่ 4 และวิชา Manufacturing Pharmacy เรียนชั้นปีที่ 5

ท่านอาจารย์ ร้ํูจักดิฉันตั้งแต่ยังเด็ก อายุุประมาณ 8-9  ขวบ อยู่ชั้นประถมปีที่ 2   เพราะท่านเป็นเพื่อนกับพี่สาวของดิฉันคือ ศาสตราจารย์ ดร. เภสัชกรหญิง สสี ปันยารชุน การที่ดิฉันได้เป็นเภสัชกรหญิง และได้เข้ารับราชการเป็นอาจารย์ในคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ ที่ตั้งอยู่ในรั้วจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ก็ด้วยการสนับสนุนจากท่านอาจารย์ ขณะนั้นท่านดำรงตำแหน่งเป็นเลขานุการคณะฯ

เมื่อมีการก่อตั้งคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ที่ตั้งอยู่บนถนนศรีอยุธยา ท่านอาจารย์ได้รับตำแหน่ง คณบดี ดิฉันได้ย้ายตามท่านมาเมื่ิอ พ.ศ. 2514 มาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่าน และมาร่วมเป็นผู้บุกเบิกคณะใหม่ ที่ทุกอย่างดูเหมือนเริ่มต้นจาก 0 จากตึกเก่าของคณะวิทยาศาสตร์ที่อยู่ติดถนนศรีอยุธยาซึ่งเป็นถนนใหญ่ ท่านอาจารย์ให้เหตุผลว่า "ต่อไปเราจะตั้งร้านขายยาของคณะฯ ให้นักศึกษาได้ฝึกปฏิบัติงานจริง ทำเลริมถนนใหญ่จะดีกว่าแน่"  นี่คือ วิสัยทัศน์เริ่มแรกของท่านอาจารย์

จากการที่มีท่านอาจารย์เป็นผู้นำของภารกิจบุกเบิกตั้งคณะฯ  จึงได้เห็นความทุ่มเท ความเหน็ดเหนื่อย ความอดทน ได้เรียนรู้หลาย ๆ อย่างของการเป็นผู้นำ อาทิ 

1) การรับบุคลากรเข้าทำงาน ท่านมีเหตุผลว่า "ต้องการรับอาจารย์ใหม่ที่สำเร็จการศึกษาจากที่ต่าง ๆ กัน  เพื่อจะได้ความแตกต่าง 

2) ผลที่ตามมาจากข้อ 1)  ทำให้ท่านมีความรู้สึกว่า "เหมือน ยุงรำคาญ ที่มาร้องใกล้หูเวลานั่งเล่นตอนค่ำๆ”

3) จากการอยู่กับคนหมู่มาก มาจากที่ต่าง ๆ กัน เป็นแหล่งฝึกความอดทน "ผมกลัวเหลือเกินว่า วันหนึ่งมันจะระเบิดออกมาเมื่อทนไม่ไหว" 

4) อาจารย์พอใจหรือยังคะที่คณะฯ เจริญมาถึงขั้นนี้แล้ว? คำตอบคือ "สิ่งที่ผมอยากเห็นที่สุดก่อนเกษียณ อยากเห็นคณะฯ เราเปิดสอนระดับปริญญาเอก"

สิ่งที่ดิฉันได้รับจากท่านอาจารย์เป็นข้อคิดเสมอมาก็คือ  "การเป็นลูกน้องที่ดีนั้น ง่ายกว่าการเป็นหัวหน้าที่ดี มากมายหลายเท่าจริงๆ”