ประสิทธิผลของ pioglitazone ต่อการหลั่ง insulin ในผู้ป่วยที่มี fasting glucose

การศึกษาแบบ randomized, double-blind, placebo-controlled clinical trial ในผู้ป่วยน้ำหนักเกินหรือผู้ป่วยโรคอ้วน อายุ 30-60 ปีที่ fasting glucose และ glucose tolerance บกพร่อง จำนวน 18 คน แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม คือกลุ่มที่รับประทานยาหลอกและกลุ่มที่รับประทาน pioglitazone (ยากลุ่ม thiazolidinedione) ขนาด 30 มิลลิกรัม วันละครั้งตอนเช้า เป็นเวลา 30 วัน เก็บตัวอย่างเลือดก่อนและหลังการศึกษาเปรียบเทียบค่า creatinine, lipid profile (total cholesterol, LDL, HDL, triglyceride) และ uric acid รวมทั้งประเมินการหลั่ง insulin (ในระยะต้น, ระยะสุดท้าย และระยะรวมทั้งหมด) และความไวต่อ insulin และการศึกษานี้ยังใช้ hyperglycemic-hyperinsulinemic clamp ด้วย เมื่อสิ้นสุดการศึกษา พบว่าค่า creatinine, lipid profile (total cholesterol, LDL, HDL, triglyceride) และ uric acid ก่อนและหลังการรักษาทั้งในกลุ่มที่ได้รับยาหลอกและกลุ่มที่รับประทาน pioglitazone ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในกลุ่มที่รับประทาน pioglitazone สามารถลดระดับ glucose ในเลือดหลังให้ glucose load ทางหลอดเลือดดำแล้ว 2 ชั่วโมง (จาก 9.7 เป็น 6.9 mmol/l) ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ นอกจากนี้ความเข้มข้นของ fasting insulin (จาก 121 เป็น 45 pmol/l) และการหลั่ง insulin ในระยะสุดท้าย (จาก 565 เป็น 307 mmol/l) และการหลั่ง insulin ทั้งหมด (จาก 474 เป็น 254 mmol/l) ก็ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติด้วย และพบว่าการรับประทาน pioglitazone ยังค่อยๆเพิ่มความไวต่อ insulin (จาก 7.5 เป็น 9.9 ) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติอีกด้วย

การรับประทาน pioglitazone เป็นเวลา 4 สัปดาห์จะช่วยลดระดับ glucose ในเลือดหลังได้รับ glucose load แล้ว 2 ชั่วโมง, ลดความเข้มข้นของ fasting insulin และการหลั่ง insulin ในระยะสุดท้ายและการหลั่ง insulin ทั้งหมดลงได้ ทั้งยังช่วยให้มีความไวต่อ insulin มากขึ้นในผู้ป่วยที่มี fasting glucose และ glucose tolerance บกพร่อง